Welke belemmeringen houden ons tegen om in volledige overgave te kunnen gaan?
Iedereen krijgt vroeg of laat wel met deze vraag te maken.
Van jongs af aan worden we reeds in een bepaald keurslijf geperst om aan de verwachtingen van de maatschappij te voldoen.
Wie er niet aan voldoet wordt aanzien als vreemd en krijgt meteen een stempel opgedrukt.
Belemmeringen gaan soms ver terug in de tijd zonder dat we het zelf beseffen. Om aan alle regeltjes te kunnen voldoen hebben we ons doorheen de jaren een bepaald keurslijf aangemeten.
Vaak als middel om overeind te blijven en te overleven. Het voelt als een tweede lijf zonder dat we het goed en wel beseffen.
Kinderen zijn op dit vlak nog puur en kunnen gemakkelijk in overgave gaan. Maar juist door hun eerlijkheid en puurheid zijn ze ook vatbaar voor invloeden van buitenaf.
Men zegt vaak ‘ je moet altijd proberen het kind in jouw te vinden en te behouden’ Dit refereert naar de onschuld ervan en om alles vanuit een open perspectief te bekijken zonder oordeel of vooroordelen.
Wat een mooie gedachte….
Als ouder is hier misschien wel een belangrijke taak weggelegd door ons af en toe ( doorheen de drukke momenten) te verplaatsen naar de leefwereld van onze kinderen. Doordat we dit kunnen doen reiken we hen de hand en kunnen wij als ouder ons beter inleven in hun wereld waardoor begrip kan groeien. Het is een wisselwerking langs beide kanten. De onzichtbare band tussen ouder en kind kan alleen maar verstrekt worden door wederzijds begrip.
Af en toe terug kind worden brengt het speelse naar boven waardoor we gemakkelijker in overgave durven gaan.
Overgave leidt tot meer harmonie in alle relaties om ons heen.
